ខ្មែរជាជាតិសាសមួយដែលមានភាពវ័យចំណាស់ជាងគេនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ សូម្បីតែវប្បធម៌ក៏ត្រូវបានមនុស្សម្នាស្គាល់ជាលក្ខណៈសកលដែរ។
ព្រមជាមួយគ្នានេះដែរសិល្បៈស្ថាបត្យកម្មដែលប្រកបដោយទេពកោសល្យច្នៃប្រឌិត
ខ្មែរក៏មានសិល្បៈតូរ្យតន្រ្តីរបស់ខ្លួនដែលបានថែរក្សាគង់វង្សស្ថិតស្ថេរចេរកាលរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។
ភ្លេងបុរាណខ្មែរបានរក្សាទុក្ខនៅនិរន្តរភាពរបស់ខ្លូនអាចអោយគេចងចាំតាមរយៈឧបករណ៏ ៤ ប្រភេទដែលគេប្រើខ្សែសម្រាប់ដេញ កេះ កូត និងឧបករណ៍សម្រាប់ផ្លុំ ឧបករណ៍សម្រាប់វាយបង្កើតសូរសំនៀង។ ដែលឧបករណ៏ទាំងនោះមានដូចជា ស្គរ(ស្គរដី ស្គរសម្ភោរ ស្គរធំ ស្គរតូច ស្គរជ័យ) ឈឹង រនាត(រនាតឯក រនាតធុង) ទ្រ (ទ្រសោ ទ្រអ៊ូ ទ្រឆេ) តាខេ ខ្លុយ ឃឹម ឆាប គង គែន ណៃ មួង ស្រឡៃ ចាប៉ី គងវង្សតូច គងវង្សធំ ឃ្មោះ ប៉ាន់ កុងប៉ឹង ប៉ីអ។ល។ ឧបករណ៍ប៉ុន្មានប្រភេទទាំងនេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យអន្តរជាតិស្គាល់ខ្មែរតាមរយៈឧបករណ៍ភ្លេងខ្មែរ ជាមួយនិងឧបករណ៏ដដែលនេះ ត្រូវបានយកមកបង្ហាញពីប្រពៃណីរបស់ ខ្លួនដែលប្រើក្នុងពិធីបែបសាសនាដូចជាពិធីបុណ្យកឋិនទាន បុណ្យផ្កា បុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី បុណ្យកាន់បិណ្យ ភ្ជុំបិណ្យ និងការសម្តែងសិល្បៈសម័យជាដើម។
No comments:
Post a Comment